Sala Tortur

Wszedł razem z elfką. Rozejrzał się po sali, nieco brudnej. No, tutaj sprzątać nie musiał. Spojrzał na dziewczynę kątem oka, zastanawiając się, co z nią począć. Przewiesił w końcu linę od jej rąk przez żelazne kółko umieszczone na ścianie, tak, że elfka wisiała nieco nad ziemią za ręce, jednak mogła stanąć na podłodze na palcach. Ale jeszcze kilka centymetrów wyżej i miałaby zepsute stawy.
- Co by tu... - mruknął do siebie, rozglądając się w poszukiwaniu czegoś interesującego. Podszedł do stołu i zdmuchnął pokrywający go kurz. Po krótkim namyśle wziął metalowy symbol swojego królestwa i zaczął go rozgrzewać, podpalając uprzednio palenisko.

Wszedł za tamtymi, jak zwykle z łapami w kieszeniach. Znalazł jakieś stare, zakurzone krzesełko i usiadła na nim patrząc na zabawę. xp

Stałam na palcach, nie miałam innego wyjścia. Podążyłam swoim wzrokiem za swoim porywaczem. Widząc, co wziął do ręki wystraszyłam się, nie chciałam mieć na ciele wypalonego znaku tego królestwa. Bałam się.

Widząc w jej oczach strach, uśmiechnął się tylko parszywie pod nosem. Zignorował obecność demona. Chce, niech siedzi.
Gdy metal rozgrzał się do białości, ujął za jego koniec, który był chłodniejszy. Spojrzał krytycznie na elfkę, myśląc, gdzie by jej wypalić znamię. Zdecydował się na ramię, takie standardowe miejsce. Zbliżył się do niej i przymroził jej nogi do ściany, żeby się nie rzucała, czy coś. Przytknął rozpalony koniec do jej lewego ramienia, wypalając znak. Odsunął metal i podziwiał dzieło.
- Ach, pięknie - zachwycił się. - Teraz jesteś trochę atrakcyjniejsza.
Odwrócił się od niej i wrócił do stołu z narzędziami. Wziął pierwszy lepszy sztylet i wrócił do elfki. Przytrzymał jedną ręką jej głowę, a drugą z największym skupieniem wycinał na jej policzku swoje imię. Trochę koślawo mu wyszło, no ale jest.
- Za długo to to się trzymać nie będzie - oznajmił jej zasmucony, gdy się od niej odsunął i patrzył łakomie na krew spływającą gęsto z jej policzka.

Em, nudziło mu się trochę. Wstał pocałował Kjella w policzek i wyszedł. xp

Gdy przyłożył rozgrzany metal do mojego ramienia wrzasnęłam z bólu. Po chwili mogłam się przekonać, że to jeszcze nie koniec. Demon właśnie do mnie wracał ze sztyletem. Podszedł do mnie, i przytrzymał mi głowę, zapewne po to, abym się nie wyrywała i nie utrudniała mu pracy. On ze skupieniem na twarzy wycinał coś w mojej skórze. Gdy już to skończył i oceniał swój efekt nie był chyba zbytnio z niego zadowolony.

Nie dał się nawet tknąć temu przebrzydłemu demonowi i uniknął fizycznego kontaktu odskakując w bok ;< Otrząsnął się po tym niespodziewanym ataku. Spojrzał w zamyśleniu na elfkę. Uch, jakoś weny dzisiaj nie miał na wymyślne tortury. A, co tam - dzisiaj jej daruje, może jutro coś wymyśli dla niej. Pstryknął palcami, a lina się rozwiązała, uwalniając dziewczynę.
- Masz szczęście, że mi pomysły nie dopisują - burknął do niej i wziął ją za tzw. fraki i zaciągnął do celi, gdzie rzucił nią o ścianę, zamknął drzwi, po czym znikł.

Wszedł razem z tą ofiarą, która znowu dała się złapać. Przy pomocy kajdan przygwoździł ją do ściany, tak, że wisiała na rękach, a podłogę ledwie mogła dotknąć palcami stóp. Jak będzie długo tak wisieć, to pewnie wyłamie sobie ręce ze stawów, ale co tam. Demon stanął przed elfką i patrzył na nią, zastanawiając się, co by jej zaserwować. Znamię królestwa demonów już miała, co prawda zabliźniło się trochę... A, co tam, odnowi się. Rozpalił ogień i zaczął rozgrzewać pręt do wypalania znaku. Gdy ten w końcu był aż biały z gorąca, Kjell przytknął metal do ramienia elfki, dokładnie w tym samym miejscu, gdzie miała stary znak. Po chwili odrzucił narzędzie, które wpadło do beczki z wodą. Ponownie zastanowił się nad torturami.
- Hm. A może ty masz na coś ochotę? - uśmiechnął się krzywo, patrząc na dziewczynę.

Znów wisiała w tym samym miejscu co ostatnio. Przeżywała powtórkę z przed kilku miesięcy. Widząc jak znowu zbliża się do niej z metalem, próbowała powstrzymać się od okazywaniu uczuć. Jednak nie udało się, choć mocno zaciskała zęby, to ból był silniejszy. Salę przeszył jej krzyk. Spojrzałam na niego. Już od wczorajszego balu wiedziałam, że jego powrót nie wróży nic dobrego.
- Jedyne na co mam ochotę to opuścić ten loch.

- Ach, zła odpowiedź - odparł pogodnie, a z pochwy wyciągnął swój miecz, który wbił pod obojczyk elfki. Tak, aby bolało, ale żeby nie umarła. Wyrwał broń, poszerzając ranę. W końcu dawno jej w rękach nie miał i zatęsknił trochę. Czubkiem miecza rozciął lekko jej brzuch, aby mocno krwawiła, ale żeby nie zgubiła bebechów.
- Aaach, cholerny bal - przypomniał sobie nagle. Spojrzał obojętnie na elfkę. - Cóż, spóźnię się trochę - syknął, uderzając płazem miecza w kolana dziewczyny i gruchocząc jej kości. Nie pochodzi sobie przez kilka tygodni, no, chyba, że znajdzie jakiegoś naprawdę świetnego lekarza. Schował broń i małym sztyletem leżącym w pobliżu, standardowo, wyciął swoje imię na policzku ofiary, nie przejmując się, że gdzieniegdzie ostrze zahaczało nawet o kości. Odszedł na kilka kroków w tył i przyjrzał się torturowanej. Uznał, że za dobrze wygląda, więc podszedł i zwyczajnie zdzielił ją po twarzy. Mocno, tak, jak bije się mężczyznę. Gdy skończył, odpiął kajdany i patrzył, jak elfka upada na podłogę. Butem jeszcze pogruchotał jej kości palców, po czym szarpnął za jej szatę i odszedł do celi. Koniec na dziś.

Czuła ból w obojczyku, a po chwili także i jej brzuch był poprzecinany. Kiedy usłyszała jego wypowiedź o balu nie wytrzymała i krzyknęła.
- Że też w ogóle masz czelność pojawiać się znowu na balu!
Po chwili można była słyszeć kolejny krzyk, tym razem bólu, czuła, jak jej kości się łamią. Po minucie, już czuła jak wycina po raz kolejny swoje imię, na jej policzku. W końcu odszedł, miała nadzieję, że da już jej spokój. Jakże ta nadzieja była zgubna. Nim się obejrzała dostała w twarz. Po tym odpiął kajdany, a ona upadła na ziemię. Wszystko ją bolało, ledwo mogła się ruszać.

- Jak mnie tu dawno nie było! - rozejrzał się po pomieszczeniu. - Co by tu z tobą... - zamyślił się, patrząc na elfkę. - Ech, dzisiaj krótko, bo coś pomysłów nie mam - skrzywił się i szarpnął dziewczynę, ruszając ku zmyślnemu urządzeniu zwanym Żelazną Dziewicą. Ten egzemplarz był jednak nieco zmodyfikowany - kolce były od barków w dół i płyciej osadzone, że raniły licznie, ale tylko powierzchownie. Wrzucił tam elfkę i z impetem zatrzasnął przód machiny. Wyregulował trochę kolce, bo elfka była szczupła i ostrza mogły jej nie sięgnąć. Potrząsnął trochę starym pudłem, aby dotkliwiej bolało, po czym otworzył je i wydobył ranną dziewczynę. Rzucił ją na ziemię i zaczął rozgrzewać symbol królestwa demonów. Gdy metal był rozpalony do białości, Kjell przytknął go do ramienia elfki. Odjął je po chwili i rzucił do beczki z wodą. Złapał dziewczynę za ubranie i wywlókł z sali.

Wszedł do sali razem z dziewczyną. Przywiesił ją przy ścianie na kajdanach. Wrzucił pręt z symbolem królestwa demonów do pieca i czekał, aż ten się nagrzeje.
- Gdzie chcesz mieć tatuażyk? Na ręce? Udzie? Czole? - zapytał, poprawiając kajdany, aby dziewczyna nie sięgała nogami do ziemi, tylko wisiała boleśnie na rękach.

Uśmiechnęła się pod nosem. Na szczęście palce miała długie a ręce na tyle zręczne aby chwycić dłońmi łańcuchy, na których wisiały kajdany. Dzięki temu o wiele mniej bolało. Spojrzała na rozgrzany pręt.
- Może na biodrze? O, albo na piersi! Będzie ładnie wyglądać.

[Czym ty w końcu jesteś? Upadłym elfem? xd]

- Na piersi, mówisz? - uniósł brew. - Niewyżyte dziewczę - parsknął. Odwrócił się i chwycił za pręt, oglądając go. Stwierdziwszy, że jest odpowiedni, zerwał górną część odzienia dziewczyny i przytknął metal do boku jej piersi. Gdy dzieło było gotowe, odrzucił pręt do beczki z wodą, a sam wziął z kieszeni wykałaczkę i zaczął wycinać swoje imię pod wypalonym symbolem. Odsunął się i zaczął oceniać swoje dzieło. Litery trochę koślawe, ale mogą być.
- Coś jeszcze sobie życzysz? - zapytał uprzejmie.

[upadłą xd bez tego dopisku "elfka"]

Zagryzła dolną wargę czując jak przykłada gorący metal do jej skóry. A jednak bolało bardziej, niż mogłoby się jej wydawać. Demon mógł usłyszeć cichy jęk, który wydobył się z jej ust. na szczęście dłubanina wykałaczką była już niczym w porównaniu z wypalaniem wcześniejszego symbolu.
Przyjrzała się krytycznie kjellowej robocie, kiedy już skóra przestała ją tak pardzo palić. Może być.
- Tak, życzę. A mianowicie, czy mógłbyś mnie z powrotem ubrać?- na jej ustach pojawił się z powrotem uśmiech.

- Który facet by dobrowolnie UBIERAŁ kobietę? - uniósł brwi, wyrażając zdumienie. Upadła chyba nie znała facetów. - Pytałem o tortury. Życzysz sobie jakichś specjalnych?

- Wiesz, cuda się zdarzają.
Zaśmiała się cicho. Powoli zaczynała tracić czucie w dłoniach. Miała jednak nadzieję, że wytrzyma jeszcze trochę wisząc przy ścianie.
- Tortury, hmm...- zamyśliła się, próbując wykombinować jakieś pomysły na tortury- nic mi do głowy nie przychodzi.

- Czyli sam mam coś wymyślić, huh? - mruknął i rozglądnął się po pomieszczeniu. - Hmh - podrapał się po głowie. - To nie dzień na tortury. Też pomysłu nie mam - wzruszył ramionami. Po chwili podwiesił upadłą wyżej, a pod jej nogami rozpalił ogień. - Popiszczysz trochę, może mi coś do głowy wpadnie.

- Ja nie piszczę.
Westchnęła cicho i z większym wysiłkiem lekko uniosła nogi tak, że języki ognia ich nie sięgały. Tylko czuła na stopach dużo ciepła.
- Może jeszcze jakiś "tatuaż"?

- No ej, mają sięgać! - zniecierpliwił się i wyprostował jej nogi, przykuwając je kajdanami do ściany. Teraz płomyki sięgały spodów stóp. - A piszczeć nie musisz, możesz nawet siedzieć cicho. Tatuaż odpada. Kurczę, nie jestem dobry w torturach, nie mam takiej subtelności, aby bolało, ale żeby ofiara nie umarła - zdenerwował się lekko, przestępując z nogi na nogę.

Syknęła cicho czując pierwsze poparzenia na stopach.
- Cóż, dla mnie to chyba lepiej.
Zaczęła się wiercić.

Bez słowa otworzył kajdany, tak, że upadła spadła w ogień. Sam zniknął, zabierając dziewczynie górną część ubrania. A co będzie w takiej brzydkiej i poszarpanej chodzić.

- Cholera!
Z piskiem wyskoczyła szybko z ognia. Jednak natychmiast upadła na kolana. Miała tylko lekko poprzypalane stopy, ale nawet to utrudniało jej chodzenie. Syknęła cicho, widząc, że Kjell zabrał jej bluzkę. Musiała szybko dostać się do domu... Rozłożyła skrzydła i wyleciała przez małe okno blisko sufitu.