Domek Seleny

Eithne uśmiechnęła się leniwie, jeszcze przytulając policzek do miękkiej poduszki.
- Chyba mogę się wyspać we własny domu, hm? - Nie robiła mu wyrzutów, po prostu była nieco rozkojarzona, co zaowocowało taką odzywką. - Ale udało Ci się już mnie obudzić, więc słucham. Obiecałeś historię wszystkich serc, które podbiłeś, pamiętasz? - Znów się uśmiechnęła, podnosząc wzrok na Shi.

- Ja Cię obudziłem? - zapytał z udawanym zdziwieniem. - Przecież to Ty się tak nagle zerwałaś, prawda? - mówił dalej lekko sarkastycznie. - Dopiero co się obudziłaś, a już chcesz wyciągać ode mnie takie rzeczy, ale nie mam wyboru, czyż nie? - kontynuował nadal troszeczkę ironizując. - Cóż, daj mi pomyśleć.. - powiedział już spokojnym tonem, złapał się za brodę i udawał zamyślonego, choć w rzeczy samej musiał nad tym pomyśleć. - Podtrzymuję to co powiedziałem ostatnio. Nie pamiętam dokładnie, ale tych serc mogło być sporo.. - mimo wszystko to co mówił prawdą, bo nie pamiętał każdej "miłości", a właściwie to żadnej.

Selene uśmiechnęła się, a z tego uśmiechu aż wylewała się satysfakcja. Widać już aż na tyle jej ufał, by móc całkowicie się otworzyć, bez wątpliwości, ani uprzedzeń.
- Mów, mów, mamy duużo czasu... - Eithne mówiła spokojnym tonem, który jednak zabarwiony został odrobiną wesołości. - O każdym serduszku chętnie posłucham. Nie mam pojęcia dlaczego, ale zawsze lubiłam historie "miłostek" bez szczęśliwego zakończenia. - Oj, tak, pod maską realistycznej do bólu Selene chowała się mała zalękniona romantyczka. Ale tylko czasami udaje jej się wypełznąć, nie ma strachu. Eithne wpatrywała się w demona wyczekująco, nie robiąc nic, co mogłoby go rozkojarzyć.

Zaśmiał się widząc jej dociekliwość. - Droga Sel, naprawdę nie pamiętam. Żyjąc samotnie nie miałem powodów by o tym pamiętać, więc wspomnienia uleciały. - mówił spokojnie, choć nie był to ton poważny, ani wesoły. Mówił prawdę, więc chciał, żeby tak też to brzmiało. - Te "miłości" przychodziły i odchodziły. Żadne właściwie nie zakończyło się szczęśliwie, gdyż wszystkie kończyły się czy to prędzej, czy później. - kontynuował. Spojrzał teraz na Sel i uśmiechnął się figlarnie. - Ja powiedziałem co mogłem, więc teraz czekam na Twą opowieść. - mówił już teraz całkiem wesołym, oraz żartobliwym tonem, z małą nutką jakby satysfakcji.

Selene pokręciła głową, ale przekonała się, że jedynie coś sobie wmawiała, by samą siebie dowartościować i postanowiła skończyć z tym "przesłuchaniem".
- Dobrze, już dobrze. Chociaż liczyłam na epicką opowieść... - Uśmiechnęła się kpiąco, wyznając prawdę. - Ale ostrzegam: jeśli naprawdę chcesz słuchać, bądź cierpliwy. Pamiętam każdy z tych diabelnie kłopotliwych związków... - Parsknęła śmiechem.
- Było tak... - Zaczęła, jakby zabierała się za baśń, czy coś w tym rodzaju, później jednak jej ton stracił na barwie. - Jak tylko osiągnęłam te szesnaście lat, matka zaczęła szukać mi męża. Oczywiście w celach zapewnienia sobie i wszystkim Verreuil'om lepszy byt. Sratatata.
Pierwszy był całkiem niezły, ale jakiś taki bez wyrazu. Nawet nie pamiętam, jak się nazywał. I dlatego zaręczyny poszły w diabły. Pomyliłam go z jego starszym bratem, który potem trafił w obroty mojej matki. Cudowne jest życie karty przetargowej...- Uśmiechnęła się pod nosem. - Następny był całkiem niezły. Miły, uroczy, a jaki przystojny... I całować też nieźle umiał. - Selene rozmarzyła się na kilka sekund, wspominając "najlepszego" z jej narzeczonych. - Umarł na tydzień przed ceremonią. Biedny chłopak, biedny... - Westchnęła. Tu kończyła się jej opowieść. I właśnie w tej chwili poczuła się strasznie głupio. Jak mogła aż tak się rozgadać, kiedy on umierał z nudów?! Litości...
- No, koniec. Możesz przestać udawać, że słuchasz. - Jeszcze raz się zaśmiała.

- A kto tutaj udawał? - brew temu co sądziła, on słuchał jej mimo wszystko uważnie. - Twoje życie towarzyskie było, hm.. Ciekawe. - powiedział to trochę sarkastycznym tonem, mimo że nie żartował. W porównaniu z jego dawnym życiem, wydawało się na pewno dużo ciekawsze. - A co było dalej, gdy umarł ten od całowania, hm? - zapytał w dość żartobliwy sposób.

- Gdybyś musiał przymierzać te wszystkie cholerne sukienki ślubne, nigdy nie nazwałbyś ślubu ciekawym, ani nawet doświadczeniem, którego chciałbyś spróbować, Shi. - Pomimo żartobliwego wydźwięku, słowa Selene były szczerą prawdą. Ze dwie ślubne suknie zabrała tu ze sobą, nie wiadomo, po co, ale nigdy nie widziały one światła dziennego. No, już nie zobaczą.
- Umarł, bo przyszła zaraza. Urządzili "ewakuację" kobiet i dzieci i skończyły się ślubne perypetie panienki Verreuil. I już się nigdy więcej nie zaczną. - Temat nieco ją rozzłościł, ale z dziwną radością wyrzucała wszystko z siebie.

- Cóż, wydaję mi się i mam nadzieję, że tego nie doświadczę. Uwierzę Ci po prostu na słowo. - odparł takim samym tonem jak Sel. - Pewnie jeszcze wielu mężczyzn zawiedzie się z tego powodu. - nadal mówił trochę żartobliwie, choć z jego strony miał to być.. Komplement?! Chyba z czasem stawał się coraz to bardziej człowieczy, co nawet jego samego dziwiło.

- Z powodu, że, przepraszam bardzo, ale nie mam zamiaru zaręczać się, ani tym bardziej wychodzić za byle bogatszego mężczyznę? Albo opcjonalnie byle ładniejszego? Błagam Shiboo, dlaczego niejeden miałby cierpieć? - Oj, popadała w skrajności, to na pewno. Teraz, jeśli demon chciał, by doszukała się w jego słowach komplementu, musiałby chyba wykrzyczeć jej go w twarz. Mimo to Selene nie domagała się teraz niczego więcej, niż uwagi dla jej tyrady.

- Cóż, nie to to akurat miałem na myśli.. - zaśmiał się na krótką chwilę, po czym zamilkł na chwilę. - Niestety.. Dziś będę musiał Cię opuścić.. - jego ton zdecydowanie zmienił się na dość zawiedziony. - Dziś muszę udać się w jedno miejsce i załatwić pewną sprawę. - kontynuował patrząc teraz na Sel. - Ale.. Jeżeli nadal będziesz chciała jutro mogę wrócić. - złapał ją za dłoń, patrząc chwilę w jej oczy w milczeniu. - Tak więc, życzę Ci miłej nocy. Niedługo na pewno się spotkamy.. - powiedział, odwracając na moment wzrok, po czym pocałował ją krótko na pożegnanie, wstał, założył płaszcz i wyszedł machając ręką.

- Cóż, szczerze mówiąc, to i ja miałam już dość tego ciągłego spania... - Selene uśmiechnęła się do Shi, korzystając z okazji i prosząc gestem, by pomógł jej wstać. Po chwili, przebrana w w zasadzie zwykłą dla siebie krótką i wąską sukienkę, wróciła, by przedłużyć ich pożegnalny pocałunek o całą powstałą w jej sercu tego dnia namiętność.
- Pamiętaj, wrócisz kiedy chcesz, i na jak długo Ci się podoba. Zamieszkasz tu nawet, jeśli tylko przyjdzie Ci taka ochota. Ale przecież nie będę Cię tu trzymać siłą, to też pamiętaj. - Z głupim uczuciem, jakby udzielała mu rad, jak dziecku przed pierwszą samodzielną podróżą do szkoły, jeszcze raz go pocałowała, by je rozwiać, już nie tak bardzo, jak matka pocałowałaby dziecko. - I jeszcze jedno... Ciągle jesteś tylko dla mnie, tak? - Uśmiechnęła się jak małe dziewczynki mają w zwyczaju. Gdy nie otrzymała żadnej z pożądanych odpowiedzi, razem z nim opuściła swój dom, by skierować się do apteki, co w jej mniemaniu wcale nie było dziwnym pomysłem.