Największa komnata Króla Saia ;*

Sai był niemożliwy.
Wstałam z łóżka i skierowałam się w stronę łazienki machając zgrabnie ogonkiem. Przed samymi drzwiami zmieniłam się w kotkę, mając nadzieję, że Du mnie nie zawiedzie. Weszłam do łazienki i w kociej postaci wskoczyłam Du na kolana.
-Miau - przywitałam się.

-Milo cię widzieć...
Uśmiechnąl się do niej i wziął na ręce. Przytulil do siebie i zaczął głaskać. Wyszel z toalety i wręczył kotke Saiowi w łapska.
-Uważaj na nią... Już ucieka.
Uśmiechnąl się sympatycznie do demona.

Zdemiaterializował się w "swoim" fotelu i zamachał niedbale do ojca. Spojrzał na firanki w oknie obok niego. Wyciągnął katanę i zaczął robić z materiału "serwetkę".

Spojrzał jedynie na kocicę karcąco dając do zrozumienia że ma kontynuować.
-Leo zmień się proszę w swoją normalną postać - Więc już wie jakie ma zadanie, uwieść we swej kobiecej postaci

Cóż wolałam to zrobić w tej postaci, no ale skoro kazał, zmieniłam się z powrotem w ludzką postać. Machnęłam ogonkiem, niby przypadkiem zahaczając o Dulce, uśmiechnęłam się przepraszająco.

- Proszę...
Prychnął przewracając oczami i znudzony obserwował całe zajście na oślep wycinając wzorki w firanie.

Obdarzył ją znów sympatycznym uśmiechem. Po czym spojrzał na "serwetkę" wzdychając cicho.
-Szkoda materiału.
Mruknął cicho po czym ruszył do kuchni... Jak dawno już w takowej nie był.

Usiadł sobie przy ścianie, na łóżku i obserwował jak to się ta sytuacja potoczy..

Poszłam za Du.
- Masz może ochotę na pieczeń? Bo zrobiłam, a Sai nie ma na nią ochoty - powiedziałam z nutką smutku w głosie.

-Ah tak... Czemu by nie.
Spojrzał na nia jak by wybudzony ze snu. On tu juz sobie przypominał jakieś przepisy no i ciach. Kiedy indziej najwyrzej.

Był tylko mały problem nie wiedziałam gdzie Sai ma tutaj talerze... zaczęłam sprawdzać po kolei w szafkach, machałam sobie przy tym wesoło ogonkiem. Okazało się, że talerze znajdują się na najwyżej półce. Stanęłam na palcach, aby móc sięgnąć, niestety brakowało mi kilko centymetrów.
- Dulce, mógłbyś mi pomóc?

-Oczywiście...
Znowu wyrwany z zamyślenia. Chwycił ją na wysokosci bioder i z trudem podsadził na swój bark... Nogi zaczęły się pod nim uginać.

(ejj... ja jestem leciutka :P)

Sięgnęłam talerz.
- Dobrze już możesz mnie postawić.

(ale Du jest anorektykiem cierpiącym na gruźlice xD - i ma 15l ^^")

Odstawił ją wydychając powietrze z ulgą.
-Nie ma sprawy...
Usiadł na blacie.

Spojrzałam na niego zatroskana.
- Dobrze się czujesz? - spytałam przyglądając się mu uważnie.

-Emp... Tak... Tylko nie jestem przyzwyczajony do dźwigania czegokolwiek, a co dopiero kogokolwiek.
Uśmiechnął się uroczo.

- Mogłeś powiedzieć, może udałoby się to załatwić w inny sposób.
Podeszłam do niego i pogłaskałam jego główkę, jak małemu dziecku.

-Po co sprawiać innym problemy czy zakłopotania?
Mruknął cicho. Po czym rozejrzal się po kuchni w poszukiwaniu pieczeni.

Podeszłam do kuchenki, schyliłam się i otworzyłam piecyk. Wyciągnęłam z niego pieczeń. Postawiłam na blacie, i ukroiłam sporą porcję dla Du.
- Jedz i rośnij - powiedziałam uśmiechając się do niego przyjaźnie.

Zaśmiał się cicho. Wziął tależ i podziękował. Wziął pierwszy kęs... Delikatnie pogryzł delektujac się i połknal wreszcie.
-Pyyszne...
Miauknął wyglądajac jak by zaraz miał się rozpłynać z rozkoszy.

- Cieszę się, że Ci smakuje, wg przepisu mojej mamy - powiedziałam trochę smutno, ale zaraz się uśmiechnęłam, na myśl, że jest przy mnie inny kotołak.

-Wyśmienite... Naprawdę!
Obdażył ją ciepłym umiechem... Takim niewinnym poniekąd. Nie wypytywał się o jej rodzinę widząc jej reakcję na samo wspomnienie o matce, więc po co męczyć dziewczynę niechcianymi rzeczami.

Usiadłam sobie po drugiej stronie stołu. Cały czas przyglądałam się chłopakowi jednocześnie machając swoim ogonkiem, Miałam nadzieję, że mu to nie przeszkadza.

Dlaczego by miało mu to przeszkadzać... Jadł ze smakiem, aż mu się uszy trzęsły.

Uśmiechałam się sama do siebie, widząc z jakim apetytem je chłopak