Lochy Pod ziemią

Du pojawił się w jednej z cel a Sai stał naprzeciwko krat

Siedział bez sensu. Cóż kryć, bał się. Zacisnął powieki.

Tupnął nogą, tak nagle aby go wystraszyć
-Więc futrzaku... Co by tu porobić?

[koło tortury!]

-Dać mi spokój?
Mruknął cichutko. Otworzył oczy i spojrzał na niego, przez kraty. To chyba już jego trzecia wizyta w tym miejscu. I czuł, że ta będzie najgorsza.

(Reno! Cicho ty teflonie >,<")

-Akurat dzisiaj masz niebywałe szczęście - Skrzywił się, i znikł. Do lochów wpełzło masa szczurów które wciskały się przez kraty i gryzły co popadnie, fala szczurów nigdy się nie kończyła

-!!
Szczury... Wolał ich nie bić szturchać, ani nic... Wbił pazury w ścianę i uwiesił się. Nie miał najmniejszego zamiaru przeżywać kontaktu z tymi gryzoniami... To mogło by być niebezpieczne.

Przyszedł i zrzucił Du ze ściany.
- Skacz, skacz. - Zaśmiał się, a kamienną ścianę pokryła szklana płyta. Demon znikł.

No to skok drugą ścianę... Znowu pazurki wbite i wogóle się jakoś trzyma.

Pojawił się przy kratach, a wszystkie szczury które były zbyt blisko, spłonęły pod wpływem nadmiernej ilości piorunów, przeszywających ich ciała
- Hoy skarbie Saiuko. - Machnął mu ręką, wyszczerzając się nieznacznie.

Niestety go pamiętał... Nadal wczepiony w ścianę.
-Witam...
Westchnął tylko. Uważając by coś go nie dopadło - szczur

- Co tak smętnie... cztery gwiazdki to to nie są, ale nie jest źle. - Nie chciał być okrutny, poza tym szanował Saiuko na tyle by nie ruszać nawet jego zdobyczy bez pozwolenia.
- Co tym razem przeskrobałeś, hmh? - Spytał, siadając na ziemi.

-Wstawiłem się przed poddanych.
I tak nie miał nic do stracenia jak mu powiedzieć.
-Czy... Czy mógł byś usunąć te szczury?
Powiedział niemal błagalnym tonem.

Machnął ręką, a szczury zniknęły. Od tak postanowił być miłym.
- Wiesz... mam pewną zasadę odnośnie zwierzołaków. - Mruknął, a na podłodze pojawiło się kilka talerzy z jedzeniem oraz szklanki z wodą, nie zapominając o misce mleka
- Nie pytaj czemu. Nie odpowiem.

-Dziękuję...
Był zdziwiony tym gestem.
-Mimo to, przepraszam, ale niedawno jadłem więc... Zostawię na później, dobrze?
Uśmiechnął się sympatycznie, wysilając trochę swojej magii sprawdzając przy okazji czy nie jest zatrute, tylko że dyskretnie, blokując przy okazji dostęp do swoich myśli, na wszelki wypadek. Nie ufał mu, ale kto broni być miłym.
-Jaką zasadę?
Usiadł na ziemi przy kratach, aby mieć kontakt wzrokowy z demonem.

- Nie obrażaj mnie. Znam lepsze sposoby od trutki. - Du zapomniał gdzie był i o różnicy sił jaką reprezentowali. Bądź co bądź demon nie tylko w swym królestwie był silniejszy
- Nigdy nie torturuję w lochach takich. Po prostu tak mam. Odchył hybrydy. - Wzruszył ramionami. Co miał mówić więcej.

Nie miał zamiaru wnikać co do określenia "hybryda"
-Przepraszam. Ale gdy ostatnio cię widziałem...
Chrząknął. Nie miał ochoty o tym mówić.
-Więc, od tamtego czasu ogólnie stałem się ostrożniejszy.
Uszka lekko opadły. Samo wspomnienie go jeszcze wyprowadzało z normalnego stanu, do załamania.

- Nie zmieniłem się. Po prostu wtedy chciałem coś sprawdzić. - Pojawił się za kratami i pogłaskał Du po głowie, uśmiechając się
- Jak coś powiedz, że już miałeś tortury, powinni dać spokój na kolejny dzień. - Podradził, zerkajac w stronę jednej z prycz. Widać było, przynajmniej po aurze jaka roznosiła się dokoła że demon jest dziwnie przybity.

Zamruczał cicho i zamknął oczy gdy został pogłaskany, aby po chwili znów je otworzyć. Mimo że ledwo zaczynał parać się magią. Słabo, ale coś wyczuł. Nie mógł tego poukładać w całość. Spojrzał na niego.
-Czy... Coś się stało?
Zapytał niepewnie.

- Nie, nic... - Odpowiedział szybko, siląc się na uśmiech. Cóż, był słaby, często okazywał emocje, aż za często
- Powiedz, czy pomimo tego wszystkiego nadal czujesz coś do Saiuko? - Spytał i od tak, objął zwierzołaka, jedną ręką gładząc go jak kota po głowie. Wszystko by zmienić temat rozmów.

Nie chcąc nalegać na odpowiedź, ucichł na chwilę. Czując znowu dotyk na głowie znów zamruczał. Słysząc pytanie. Ucichł.
-Chyba tak... Nie można się tak po prostu odkochać. Nie da się, jakkolwiek bym chciał.
Posmutniał, uszka opadły, a ogon bezwładnie leżał na ziemi.

- To trudne. Sam chciałem wiele razy, no ale to było silniejsze i jakoś nadal ją kocham i to mocniej. - Uśmiechnął się radośnie i dmuchnął mu w ucho
- No, a poza tym powiem jedno. Demony nie kochają, same w sobie, pełna krew. Po prostu nie potrafią i tyle. - Dodał nieco ciszej. Ale może i się mylił?

Przeszły go ciarki jak poczuł chłodny wiatr na uchu, zaraz jak by oprzytomniał.
-Może nie kochają, może nie chcą, a może same przed sobą to ukrywają. Znasz legendę o lustrze zapomnienia?
Spojrzał na niego ciekawskim wzrokiem.

- Un... nie za bardzo. Powiesz o co chodzi? - Spytał. Odsunął się od niego delikatnie, bo tak jakoś dziwnie było mu przytulać kogoś innego od Arc.

-Lustro Zapomnienia... Główny artefakt bogini Mauvéstinerri. Jeden z filarów świata. Kiedy umierasz... Podobno twoja dusza wędruje do tego lustra, abyś spojrzał w odbicie. Ukaże prawdę. Co ukrywałeś. Jeśli najmniejszą rzecz ukryłeś przed sobą podczas życia, znowu musisz wrócić na świat i na nowo się urodzić. Taki bieg świata.
Trochę mu brakowało tego przytulenia, nie czuł się wtedy samotnie i czuł że ktoś jest zaraz obok niego. Mimo to, że go i tak widział. Przyłożył dłoń do ust i zakaszlał. Demon niespodziewanie mógł poczuć woń krwi.