Komnata Królowej

Jest to pewnie jedna z największych komnat w zamku. Najbardziej zdobiona oraz połączona z równie dużą garderobą. Do komnaty nie mają wstepu nieproszeni goście.

Elys pojawiła się w swojej komnacie. Dawno tu nie zaglądała, ale na szczęście służba zajęła się wszystkim i nadal był tu porządek. Praktycznie nie było kurzu. Niosła ze sobą notatki, musiała położyć je w takim miejscu gdzie na pewno ich nie zgubi. Padło na stolik z wazonem. Tam chyba o nich nie zapomni. Przy kanapie, na etażerce stała już taca z jej ulubionym winem. Dopiero przed chwilą, gdy wchodziła do zamku zaczepiła jedną za służących, muszą szybko się uwijać skoro już spełniły jej prośbę. Jak zwykle tuż przy butelce ślicznie prezentował się kryształowy kieliszek. Podeszła powoli do etażerki, wcięła butelkę i nalała sobie wina. Pewnie będzie musiała całe sama wypić, bo nie spodziewa się gości. Nawet gdyby kogoś zaprosiła bardzo mało prawdopodobne by ta osoba się u niej zjawiła. Pewnym sensie była już do tego przyzwyczajona. Rozsiadła się na kanapie, idealnie na wprost mebla w pokoju był kominek, to też uspokajający widok miała na wyciągnięcie ręki. Przymknęła lekko oczy delektując się trunkiem.

No i nagle ktoś zapukał z balkonu... Bogini w dzieciaku chciała minutkę odpoczynku, więc chłopak wreszcie mógł "porozmawiać" na pewien temat, i tak uspokajając się. Poniekąd miło że pozwolono mu używać mocy do przenoszenia się, takie udogodzenie w zamian za jego ciało i dusze która już zmieszała się z boginią.

Uniosła lekko wzrok. Wyczuła aurę gościa tak też wiedziała, kim był.
-Wejdź-powiedziała spokojnie dalej pijąc wino. Nie mogła zapomnieć o dobrych manierach, więc usiadła normalnie a w końcu wstała i dygnęła na powitanie.

Więc wszedł.
-Miło cię widzieć...
Uśmiechnął się sympatycznie. Jednak miał ochotę ją uderzyć z liścia.
-Mogłaś mi powiedzieć TY że stanę się reinkarnacją bogini. A ja tu od osób trzecich się dowiaduję.
Zacisnął pięści wbijając wzrok w ziemię.

Wzruszyła nieco ignorancko ramionami i ponownie usiadła na kanapie. Wskazała dłonią na miejsce obok niej by i on to zrobił.
-A, co ja jestem? Myślisz, że mam głowę do informowania każdego. Poza tym czasami nie mogę temu wszystkiemu podołać jestem tylko jedna, proszę cię byś to zrozumiał. –Przymknęła na chwilę oczy a gdy je zaproponowała ponownie spoglądała na gościa:
-Może wina-zaproponowała.

Usiadł obok niej z ciężkim westchnieniem. A właściwie dosłownie upadł na kanapę. Lubił ją, więc co się będzie zachowywać... Położył się opierając głowę na jej udach.
-Proponujesz alkohol nieletniemu. Mam jeszcze 15 lat....
Jak zwykle, w zależności od nastroju informował o wieku z dodatkiem "tylko", lub "aż". Spojrzał na jej twarz.
-Lubisz mnie?
Ostatnio brakowało mu jakichkolwiek oznak tego. Miał wrażenie jak by cały świat odwrócił się do niego plecami i wyszedł na spacer zostawiając go w małej kanciapie.

-Alkohol, no bez przesady. To tylko wino- uśmiechnęła się nieznacznie. Położyła swoją dłoń na jego głowie i zaczęła gładzić jego włosy:
-No jasne, że cię lubię. –Pocałowała go w czoło w przyjacielskim geście. –A może jednak się czegoś napijesz, oczywiście bez alkoholowego ty mój nieletni. –Zaśmiała się cicho.

Jej poczynania wymusiły na jego twarzy minimalny, a tak promienny uśmiech.
-Mleekaa!
Klasnął w dłonie rozbawiony. Obrócił się na brzuch i podłożył ręce pod głowę. taki dyskretna informacja aby go pogłaskała i w ogóle.
-Dawno się nie widzieliśmy. Czym byłaś tak zajęta?
Przymrużył powieki do połowy.

Tak jak chciał ona zaczęła go głaskać a czasami nawet łaskotać. Powiadomiła służbę o mleku dla Dulce, służąca natychmiast wyszła w poszukiwaniu mleka. Elys ponownie zwróciła się do Dulce, którego wciąż miała na swoich kolanach.
-Mam ostatnio dużo na głowie, muszę coś przygotować, ale niestety nikt mi tego nie ułatwia. –Miała nieco zatroskaną minę, ale już wcześniej odcięła dostęp do swoich uczuć i myśli tak by nikt nie mógł ich odczytać. Tak, więc nie do końca było wiadomo, co czuje.

Przez cały okres głaskania mruczał cicho. Lecz po jej słowach podniósł lekko głowę usiłując na nią spojrzeć chociaż kątem oka.
-Mógłbym jakkolwiek pomóc?
Zapytał się szczerze. Taki już był, z chęcią komuś pomógł bym jeśli takiej osobie ulżyło by wtedy.

-Nie, teraz już nie. I tak to nic nie zmieni. Ale dziękuję za chęci. –Pogłaskała czulej głowę Dulce i na chwilę do niego przytuliła. Ale natychmiast się cofnęła. Naprawdę go lubiła, był dobrym przyjacielem, ale nie powinna się tak spoufalać. Uśmiechnęła się do siebie i spojrzała w kominek.
W tym momencie ktoś zapukał do drzwi. Gdy się uchyliły, wyjrzała zza nich służąca z nową tacą.
-Wejdź-powiedziała spokojnie Elys. –Przyszło twoje mleko- uśmiechnęła się do Dulce. Służąca chciała położyć tacę na stoliku, lecz tam leżały notatki Elys.
-Pani, czy mogę położyć twe notatki przy łóżku?
-Tak, oczywiście. Tylko proszę abyś niczego nie zgubiła, to bardzo ważne. –Miała zaufanie do służby. W sumie nikt nie odważyłby się jej sprzeciwić, to było zbyt niebezpieczne.

Gdy służąca weszła dzieciak uśmiechnął się do niej przyjaźnie. Po czym usiadł.
-Skoro tkwi we mnie boginia, nie musisz chyba się bać spoufalania z osobą śmiertelną?
zapytał zaciekawiony. Oparł czoło na jej ramieniu.

-Możliwe-pogłaskała go ponownie po główce.
-Teraz wypij swoje mleko, w końcu je chciałeś. –Nalała mu białego płynu do specjalnego kieliszka i podała mu.
-Proszę.

-Dziękuję.
Uśmiechnął się sympatycznie, jak to miał w zwyczaju i upił trochę przymykając oczka.
-Doobree...
Skomentował rozkoszując się smakiem.
-Nie jesteś elfem, prawda?
Uparł się o oparcie, założył nogę na nogę i zaczął wpatrywać się w sufit.

-Kiedyś byłam, przynajmniej tak mi się wydaje. Chociaż znając moją matkę wiele mi nie powiedziała. Więc nie zdziwiłabym się gdybym i elfem nigdy nie była. –Nieco się uśmiechnęła, cieszyła ją to, że smakuje mu mleko. Dobrze przypuszczała, jej królestwo jest dobrze zaopatrzone.

-Więc jak stałaś się królową elfów, a zarazem boginią?
Spojrzał w kieliszek. Biel. Taki niewinny kolor. Po czym odwrócił głowę ku niej. Oczekując odpowiedzi. Nie był uśmiechnięty. Na jego twarzy po raz pierwszy od dawna widniała powaga którą komukolwiek pokazał.

-Powiedzmy, że elfy potrzebowały kogoś silnego na tronie i jakoś się dostałam. –Uciekła wzrokiem gdzieś w bok. –A co do bogini, nie wiem, tego nie pamiętam. Nawet z przypomnieniem sobie poprzedniego życia mam problemy. –Ponownie się do niego odwróciła.
-Muszę gdzieś teraz iść, chcesz zostać tutaj?

Kiedy odwróciła się od niego wzrokiem. Przytulił ją czule. Pamiętał moment, kiedy stracił pamięć. Nieprzyjemna sprawa. A na dłuższy czas to pewnie nie lada utrapienie.
-Mogę zostać... Jeśli to nie problem, oczywiście.
No bo problemem być zamiaru nie miał.

-Oczywiście, możesz. Jak czegoś będziesz potrzebował zawołaj służbę. Czasami tak szybko się tutaj zjawiają, że można byłoby powiedzieć, iż śpią pod drzwiami. Ale kto to tam wie.-Przytuliła Dulce- Muszę już iść. –Znikła machając mu z uśmiechem na twarzy.

Dopił mleko. Odstawił je obok kanapy na której się położył. Uśmiechnął się. Fragment mocy bogini. Zawsze coś. Pstryknął palcami, jego ubrania pojawiły się na krześle poukładane w kostkę, był jedynie w samej bieliźnie, pojawił się na nim koc. Bądź co bądź, ale jej do łózka nie wejdzie. Podłożył ręce ;pod głowę. Przykryty tak do bioder. Ogon był ułożony w złóż pleców. No i zasnął kuląc się.
Po kilku godzinach, przeciągnął się leniwie, rzeczywiście niczym kot i uklęknął na kanapie. Przetarł oczy. Ziewnął znów się przeciągając po czym pstryknął palcami i pojawiło się na nim jakieś eleganckie ubranie.Pojawiła się pod nim czarna dziura w którą wpadł i zniknął razem z portalem. Pozostawiając zapach nieznanej magi w powietrzu.

Na suficie pojawiła się czarna dziura z której wypadł nieprzytomny dzieciak z hukiem na jakiś mebel łamiąc go przy tym. To jeszcze się poranił. Za dużo magi zużyte w stosunku do tej którą mu udostępniono.

Pojawiła się koło Dulce. Położyła mu dłoń na czole tym samym natychmiast lecząc jego rany. Mebel także po chwili wrócił do swojej dawnej postaci. Komnata Elys nie posiadała raczej zwykłych mebli, były niepraktyczne, gdy bogini wpadała w złość, więc zastąpiono je magicznymi.

Uniosła zwierzołaka i położyła go w swoim łóżku, przykryła go ciepłym kocem i rozkazała służącej dość często do niego zaglądać. Zabrała swoje notatki ze stolika obok łoza i znikła.

Rozchylił lekko oczy. Widząc gdzie się znajduje uśmiechnął się. Albo miał takie szczęście i wylądował na łóżku, albo ktoś go tu położył. Mimo to, nadal czuł się słabo. Usiadł rozglądając się półprzytomnie. Pusto. Westchnął cicho. Wstając. Z przyzwyczajenia pościelił za sobą łóżko niemal wywracając się na podłogę. Usiadł na kanapie przykładając dłoń do czoła. Kręciło mu się we łbie. Gdy trochę odpoczął. Wstał, nadal chwiejnym krokiem, ale wyszedł z komnaty. Teraz teleportacja była zbyt niebezpieczna aby jej użyć.