Komnata Królowej

Uśmiechnęła się do siebie tajemniczo. Trudno było cokolwiek konkretnego wyczytać z tego uśmiechu. Ucieszyła się? Rozbawiło ją? Czy też pozostała temu obojętna jak to najczęściej bywa. Przyłożyła ponownie kieliszek do swoich ust, wypiła ostatnie kilka kropel, po czym odłożyła kieliszek na stół. Wstała z fotela, wciąż z tym samym uśmiechem.
-Maska…? –Powtórzyła jakby chciała zapamiętać to słowo. Okrążyła stolik wolnym krokiem, następnie stanęła za fotelem upadłego. Pochyliła się tak, że jej głowa zwisała nad jego ramieniem. Końcówki jej ciemnych włosów opadły nieznacznie na Ramzesa. W tym właśnie momencie nad stołem pojawiło się lustro. Elys dźgnęła delikatnie palcem w policzek upadłego.
-Nie sądzę żeby była to maska-rzekła z szelmowskim uśmiechem na twarzy. Zmrużyła lekko oczy i odwołała lusterko poczym sama się odsunęła.
Oparła się o oparcie jego fotela a dłonią przeczesała mu włosy jakby był jej grzecznym zwierzaczkiem.
-jesteś tylko ponurym Ramzesem…

Śledził poczynania elfki niezbyt zadowolony, że jest ponurakiem. Chociaż po dłuższym zastanowieniu mógł nim być, nie przeszkadzało mu to i tak było dobrze. Przynajmniej niepowołane osoby się nie zbliżały, bo był nudny. Najlepsza obrona.
- Tak jakby, choć...
Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale jakieś dziwne lusterko się pojawiło, zmarszczył czoło nieco zaniepokojony. Próba zabicia w takich warunkach, nie. Mały procent szans na to. Wzruszył ramionami, kiedy zaprzeczyła na jego słowa.
- Twierdzę, że jest jak jest i dobrze mi z tym. Nikomu się to podobać nie musi. Mimo woli przymknął oczy, jako po części zwierzołak miał słabość nawet do głaskania. Wydawało się to nad wyraz dziwne, ale prawdziwe. Gdy tak go głaskała jak zwieszaka, którego nie miała to on wpadł na spokojny nurt myślowy.
- Tylko to pojecie względne
Uśmiechnął się pod nosem, że mógł odpowiedzieć i tak.

Przymknęła oczy w zamyśleniu. Przez chwilę nie mówiła nic. Jedynie jej cichy jednak słyszalny oddech świadczył o tym, że wciąż tutaj jest. Dopiero po kilku minutach ocknęła się, zamrugała kilka razy i westchnęła.
-Pewnie masz racę-rzekła miękkim tonem. –Wszystko jest względne, nawet dobro i zło. –Odsunęła się od fotela i zrobiła kilka kroków w stronę balkonu. Wyjrzała na okolicę. –Tylko szkoda, że nie każdy może wybierać wedle swego zdania.
Wróciła na swoje miejsce, nalała sobie do kieliszka trochę trunku i upiła łyk.
-A, co u ciebie w królestwie? Dobrze wam się wiedzie?

Obudził się z transu i spojrzał na nią nieprzytomnie, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z zadanego mu pytania od królowej. Poprawił się w fotelu, gładząc się dłonią po podbródku co miało świadczyć o tym, że się zastanawia.
- Sądzę, że nie jest źle. Chociaż wszyscy mówią o tych dwóch pałętających się osobach. Denerwująca sprawa.
Wzruszył ramionami po raz któryś już dziś, co wyglądało jakby po części się tym nie przejmował. Dziwny był czasami, ale trzeba było się z tym pogodzić. Upił nieco trunku i odetchnął z ulgą
- Czyli dobrze... a w Twoim?

Gdy tylko powiedział „o dwóch” nieznajomych kręcących się po okolicy drgnęła. Niezbyt widocznie, jednak dla kogoś, kto mógł się jej przyglądać było to bardzo specyficzne. Niestety szukanie owej reakcji także w jej wzroku był daremny. Elys nie zmieniła swego tajemniczego spojrzenia. Mogła w nim kryć wszystko jak i nic. Jej twarz także pozostała bez zmian, jakby to drgnięcie było jedynie reakcją na zimny powiew wiatru.
-Sama nie wiem…chyba dobrze. –W pewnym sensie powiedziała mu, że nie miała ostatnio zbyt dużo czasu na zajmowanie się królestwem. Miała inne sprawy do załatwienia.

Wstał i splótł dłonie na klatce piersiowej, przyglądając się jej uparcie. Mimo, że o nich wspomniał ta nic nie powiedziała. Pokręcił głową.
- Co ty ukrywasz? Wyminęłaś zwinnie temat 'tych dwóch'. Wydaje mi się, że coś o tym wiesz, baa. Jesteś w to również zamieszana.
Mówił co myślał, więc zbytnio nie przejmował się słowami. Zrobił sobie krótki spacerek w stronę balkonu, gdzie przystanął i oparł się o barierkę.
- Do czego to wszystko dąży, głupota
Popatrzył w stronę nieboskłonu, próbując uspokoić krzyczące myśli i własne przeczucia co do tego wszystkiego dziejącego się w tych okolicach. Poprawił swój ubiór jak i skrzydła, który przylegały mocno do ciała.
- Mniejsza z tym. Trzymaj się Elys, czas na mnie.
Wymamrotał, rozkładając wszystkie sześć skrzydeł i już go nie było w mgnieniu oka.

Westchnęła, po czym na jej twarz wpełzł diabelski uśmiech. Dopięła swój trunek, następnie rozkazała służącej wszystko posprzątać. Zabrała z sobą płaszcz i znikła.