Komnata Króla

< Miałem ale tu było blisko x69 >

Przewrócił oczyma. Przejmować się wyglądem. No trudno, skoro ma grać na zasadach króla, musi sie dostosować. Przez jakiś czas
- Więc jak niby mam wyglądać? I ciszej Ty drugi. - Machnął ręką, w ustach reno pojawiło się sporo narcyzy. Nero liczył przynajmniej na mały gniew i oderwanie kończyny. Ból był naprawdę zabawny.

Położył kwiatuszki w bezpieczne miejsce, na poduszcze. Wstał. W stronę Nero wystrzeliły łańcuchy, okalając bezlitosnie jego ciało. Zacisnęły się na nim mocno, tak, że nie mógł się ruszyć. Gdzieś miał to, co powie drugi król.
- Ten drugi nie bedzie ciszej. - Zmarszczył brwii. Zdemolowana komnata i do tego narcyzy. Syknął cos pod nosem. Był wsciekły. Jeszcze nigdy nikt go nie zdenerwował.

Usta Nero, po krótkim grymasie bólu nabrały wesołego uśmiechu. Ledwo stał, król był potężniejszy, ale... Zmienił się w piach i z trudem, bo trudem ale zmaterializował obok. Musiał nauczyć się używać "połówek" w odpowiedni sposób.
- Złość piękności szkodzi, o królu. Widać, że nie zwykłeś być spokojnym. - Stwierdził, lecz trzeba było powiedzieć. Zarówno Reno jak i Saiuko wyglądali nie najgorzej. Przeciwieństwo zrobionego na szybko ciała, demona.

- Jestem za spokojny. - Zwinął łańcuch i rzucił go w kąt. Nie był już mu potrzebny. Uśmiechnął się beztrosko. - Skąd jesteś i po co tu przybywasz? Nie widziałem cię wcześniej. - Nie miał ochoty walczyć z tym demonem. Gdyby tylko chciał, zamieniłby ten piasek w błoto i wypłukał z komnaty.

Wyprostował się, skłonił i machnął ręką jak jakiś facet co kłania się nisko królowej w Anglii czy gdzieś tam
- Jam Sir Lancelot, ozwany Nero. Pan i władca tej krainy, albo jak wolisz negatywna energia, jaką ten drugi piękny uwolnił. Prościej: Jam mroczny Urcan. - Rzekł i na dźwięk imienia tego słabeusza aż zadrżał i omal nie rzygnął.

- Urcan? - Zmruzył oczy lustrujac demona. Wyglądem to tamtego nie przypominał. A może? Samego Urcana wieki nie widział. - Ostatnio dzieją się tu naprawde dziwne rzeczy. - Powiedział sam do siebie. Pozbawiona szklanej ściany komnata, napełniała się z wolna mroźnym powietrzem. - Może i słabeusz, ale szanowany. Zważaj na swoje myśli.

Pojawiła się, krzywiąc. Bolała ją głowa. Smok odkleił się od jej pleców i powędrował po pomieszczeniu. Westchnęła z ulgą i rozejrzała się wokół. Energy 2000, to pikuś przy jej migawkach. Już miała coś powiedzieć, ale zauważyła Nero. Uroczy, przebiegło jej przez myśl.

- Taaa. król odrywa sobie członka a potem mu odrasta. Wolałem Cię jako kobieta. We wspomnieniach Saiuko wyglądałeś bosko. - Stwierdził. Owszem, Urc patrzył na część wspomnień, tych wyraźniejszych,, by nie musiał "grzebać". Nero spojrzał na dziewczynę i pachnął do niej, jednocześnie palcami przejechał po rękojeści swej broni, zawieszonej na plecach
- A Ta to po co tu? - Spytał, mrużąc oczy. Nie lubił wampirzyc.

- Zapewne tak. - Wzruszył ramionami na słowa demona. Załozył marynarke, by Lakota mogła spokojnie zasnąć w jego kieszeni. - Nie twój interes. - Ziewnął przyglądając się czynom Nero. - Nie radziłbym jej ruszać. - Demon z ADHD, tego jeszcze tutaj nie było.

Spojrzała pytająco na króla demonów. Smok wyraźnie podszedł do niego. Potrząsnęła głową. Wszystko było dla niej nowe, a jednocześnie znajome. Przerażające uczucie. Postać Nero wyraźnie ją bawiła. Przynajmniej nie kręciło jej się w głowie, gdy na niego patrzyła.

No tak, był w postaci słabeusz to od razu zero szacunku, tak? Trudno, kiedyś odzyska moc jakąś miał, gdy był połączony z idiotą. Wyprostował się i podszedł do drzwi, by wyjść przez nie i wrócić oknem, którego już nie było
- Reno, obudź Saiuko, albo zrób z nim coś. - Powiedział i wyszedł. Przez okno.

- Bez wątpienia. - Machnął na Nero. Irytujacy demonek. Skamieniały z zimna Sai został przeniesiony do swojej komnaty, Ill na tereny wampirów, a sam Reno - zniknął.

Przywędrował znudzony do swojej komnaty. A raczej tego, co nia było. I tak mieszka w wieży, narazie nie ma zamiaru tu wracać. Podszedł do łoża. Wszędzie walały się kawałki luster i ściany.
- Zimniej niz na zewnatrz. - Otulił sie szczelniej marynarka i spoglądał na doline.

Zniknął.

Przytruchtał sobie. Raz, dwa i wszystko było naprawione. Lustra całe, oh znów pięknie. Stanął sobie przed jednym, przegladając się. To z tej, to z tamtej strony.
- Piekności ty moje. - Posłał sobie cmoka. Dzien dobroci dla zwierząt. I gibał się, pupcia w prawo, pupcia w lewo, lalala.
A gdy się naogladał, zniknął do pani foszek.

Pojawił się na łożu. Dzisiaj śpi tu.
- Wlazł kotek na płotek i mruga... - Nucił sobie kołysankę. Może akurat dzisiaj będzie się przyjemniej spało.

Nie zrobił jednak tego co zrobił. Chwycił krzesło za oparcie i rzucił je w stronę luster. Posypał się szklany deszcz, migocąc złośliwie różnymi kolorami. Przyjemny dla uszu dzwięk padającego szkła, przypominał sypiące się diamenciki. Chwycił kolejne i znów rzucił nim w stronę luster. A miał ich cholernie dużo. Jaką radość sprawiało mu to niszczenie. Czuł się przy tym znakomicie. Chwycił mosiężną lustro i rzucił nim w okno. Posypało się szkło, ale co tam. Gdy już znudziła mu się ta zabawa, położył się na łoże i zasnął. Albo nie zasnął tylko podszedł do szyby i wybił ją do końca. A gdy to zrobił, wrócił i leżał patrząc na zewnątrz.

A jak się obudził to zniknął.