Imię: Nivia
Nazwisko: Andhakara
Wiek: Wygląda na nieco ponad 20, a ile ma naprawdę? Kobiet się o takie rzeczy nie pyta.
Rasa: Drow
Proponowana ranga: Kieszonkowiec
Królestwo: Królestwo Neutralnych
Znaki szczególne: Ciemna skóra. Szpiczaste uszy. Jasno niebieskie oczy. Jest drowem, już to można uznać za znaczący znak szczególny.
Charakter:
Nivia jest istotą dość nieufną. Jest sprytna i egoistyczna. Ma to związek z tym, że musiała liczyć tylko i wyłącznie na siebie już od pewnego czasu. Nie przepada za przebywaniem w większych grupach i za byciem w centrum uwagi. Trudno jest przekonać ją do siebie, przede wszystkim dlatego, że w swojej historii przeżyła zdradę przyjaciela, która mocno odbiła się na jej życiu. Bywa niesłowna i cyniczna. Lubi pieniądze. Uznaje za zabawne obserwowanie tych wszystkich bogatych wymoczków. Lubi patrzeć i zauważać wyraźne różnice między mieszczanami, tymi najbiedniejszymi, a tymi, którzy mają pieniądze by kupować córkom kolejne suknie na bale, które mogą nigdy nie nadejść. Nie dzieli się z nikim, nie dba o nikogo. Liczy się dla niej tylko jej kaprys. Jedyny sposób, by w jakiś sposób zdobyć jej zaufanie, czy pomoc, to obiecać jej w zamian coś, co ma dla niej jakąś wartość. Stosuję zasadę 'ząb za ząb'. W dobrym i złym aspekcie. Jest raczej cicha i złośliwa. Ma poczucie humoru, ale dość specyficzne. Widziała tę cześć życia, która jest czarna i smutna, nie straszne i nie nowe są dla niej krzywdy zadawane innym. Nie boi się śmierci, tańczy z nią na granicy już od bardzo dawna. Gdzieś tam wewnątrz nadal jest zamknięta szczelnie jej przeszłość. Nie dopuszcza jej jednak na wierzch. Jeszcze by ktoś zauważył jej maniery. Mimo tego, że wygląda i zachowuje się jak na mieszkankę ulicznych zakamarków przystało, wysławia się w sposób wyszukany, kiedy ma taki kaprys. Świetna z niej aktorka. Kłamie jak z nut. Tak naprawdę nikt nie wie, która z jej odpowiedzi o niej samej jest prawdą a która kłamstwem.
Historia:
Zacznijmy od tego, że Nivia wywodzi się z rodu Andhakara. Co to znaczy? Cóż, w tejże chwili już nic, bowiem ród został doszczętnie wyniszczony i wyrżnięty. Dziewczyna urodziła się i zamieszkiwała w posiadłościach, które rozsnute były na zboczu gór, nad pobliską wioską. Rodzina dobrze zajmowała się mieszkańcami miasteczka i zarządzała terenem, który jej podarowano. Nivia, jako jedyna córka rodziny, wychowywana była na młodą szlachciankę. Dobrze wychowaną, ułożoną. Myślano z zadowoleniem o wydaniu jej za mąż za kogoś wyżej urodzonego, by pomnożyć majątek. W końcu drowy to nie byle jakie elfy, którym można wejść na głowy. Są uzdolnione i mają umiejętności, których brakuje wielu przedstawicielom innych ras. Jak się jednak okazało, brat głowy rodu, wuj Nivii, miał zupełnie inne plany co do pieniędzy rodziny. Którejś mroźnej, zimowej nocy wraz z najemnikami, wynajętymi poza granicami wzroku rodziny, napadł na posiadłość. Jakimś sposobem wśród niosących rzeź znaleźli się też mieszkańcy miasteczka, którym nie podobał się fakt, że ciemne elfy trzymają władzę. Jak okrutną może stać się nienawiść do rasy. Na oczach Nivii, jeszcze wtedy młodszej, dużo mniej doświadczonej, umarło kilkoro członków jej rodziny. Większą ich ilość, już pozbawionych życia przyszło jej zobaczyć gdy uciekała. Została wyprowadzona tylnym wyjściem, by nie wpaść pod ręce grabieżców. W końcu kobiety w takich starciach czekał najbardziej plugawy los. Wyprowadzona przez ogrodnika i jego pomagiera, uciekła z posiadłości, która kilka godzin później stanęła w ogniu. Dziewczyna nie wiedziała co ma teraz zrobić. W końcu nigdy nie przyszło jej nawet do głowy, że coś takiego może się stać. A nad jej bezpieczeństwem nadal wisiał cień je wuja. Opuściła więc znane jej tereny i udała się wraz z ostatnimi żywymi istotami, które zna na tereny Królestwa Neutralnych, gdzie osiedli. Dwóch panów szybko znalazło pracę, jednak jej było ciężko. Po pierwsze trudno jest ufać komuś, kto wygląda tak jak ona. Nie wiadomo dlaczego ludzie odruchowo odpychają od siebie tych, którzy wyglądają jakoś inaczej. A już w szczególności drowy. Dlaczego? Bo przypominają bardziej stworzenia nocy? Nie radziła sobie, tak jak chciała, ale pracowała ciężko. Kiedy nadeszła następna zima, wiodło im się bardzo źle. Nivia została jak zwykle sama w małej kwaterce, którą udało im się zakupić za kosztowności, w które była przyozdobiona w noc ucieczki. Czekała z marnym posiłkiem, aż wróci jej dwóch towarzyszy. Wrócili. Nietrzeźwi, z kilkoma kolegami. I tak właśnie Nivia została zupełnie sama. Ledwo wyszła cało z tej marnej sytuacji i ledwo udało jej się wydostać z mieszkanka. I właśnie dlatego przestała ufać komukolwiek. Od tamtej pory nie pozwoliła sobie na zbliżenie się do kogokolwiek. Dostrzegła te wyraźne różnice w sposobie życia. Miała doskonałe porównanie ze swoją przeszłością. Nie mogąc poradzić sobie odpowiednio, z dwojga złego zamiast iść pracować w domu uciech, wolała zacząć kraść. I tutaj ją znajdujemy, po kilku miesiącach nauki tego fachu. Pomieszkuje to tu to tam. Nie wychyla się, ale jakoś sobie radzi. Nauczyła się prostych ruchów jak bić. Bronią umiała walczyć jeszcze w przeszłości, ale skąd by tu miała sobie załatwić szablę, albo podobną broń. Póki co udało jej się zdobyć jakiś sztylecik, który jej starczy. Nikomu nie zdradza jak się nazywa, bo i tak pewnie nikt by tego nie skojarzył z tą rzezią. A ona sama nie szuka zemsty. Przynajmniej nie w bezpośredni sposób. Do zastanawiania się co dalej zwykle przysiada o porankach, kiedy to podkrada chleb, albo jakiś tost pozostawiony na chwilę bez opieki. Nie patrzy w przód i nie ogląda się w tył. Żyje chwilą...
