Ogrody królewskie

Ogrody wyglądają tak samo bosko jak mieszkańcy królestwa. Wielkie, zadbane - pełne przepięknych kwiatów i rzadkich okazów zarówno kwiatów jak i zwierząt, ptaków i owadów.

Dae została wprowadzona do ogrodów przez samego króla. Podczas drogi milczała, podziwiając korytarze, po których się poruszali. Gdy zobaczyła morza kwiatów, przez chwilę nie mogła wydusić z siebie słowa. Ogrody rzeczywiście były przepiękne.
-Jak to możliwe, że nigdy tu nie byłeś? - Spytała, przypominając sobie ich rozmowę w wieży. Widok, który się przed nią roztaczał, wchłaniała raczej niż podziwiała. W sumie jej zachwyt sam ją dziwił, jej żywiołem była jednak ziemia i czy jej osobiście się taki teren zieleni podobał, nie obchodziło jej mocy. Gdyby miała wybór, natura nie wzbudzałaby w niej takiego podziwu, wyboru jednak nie miała.
-Są przepiękne, nigdy nie widziałam piękniejszych. - W myślach zastanawiała się, czy wpływ na urok ogrodów miał fakt, że leżały w zamku, którym władał elf. Miłość elfów do natury była prawdą powszechnie znaną. Potrząsnęła delikatnie głową, chcąc wyrwać się z wrażenia, w które została brutalnie wepchnięta.

Mężczyzna wiedziony bardziej głosem wewnętrznym, niż rzetelnymi informacjami, trafił na teren zamku. Wyszkolony do poruszania się bezszelestnie, pomagając sobie trochę swoją władzą nad powietrzem, poradził sobie ze strażnikami. Szybko zauważył siostrę. Ulżyło mu na jej widok - nie dlatego, że martwił się o nią, ale dlatego, że jednak nie bezpodstawnie włamał się na tereny królewskie. Dopiero po chwili uświadomił sobie, kto stał u boku Dae. A więc zostawiła konia na pastwę losu dla króla. Nie mógł jej mieć tego za złe. Udając, że wcale nie znalazł się tu bez niczyjej zgody, podszedł do pary i skłonił się, najpierw tylko głową przed siostrą, a potem już bardziej poprawnie, przed królem.
-Wybacz mi, panie, że przeszkadzam, ale jestem bratem tej tutaj niewiasty i niestety jej obecność jest wymagana przy sprawach rodzinnych - wyrecytował jednym tchem, bez najmniejszego zająknięcia. Miał nadzieję, że elf nie zainteresuje się tym, jak znalazł się na terenie jego posiadłości. Miał też nadzieję, że puści jego siostrę bez większych problemów. Sprawa naprawdę była pilna i wymagała jej obecności.

-Sam nie wiem jak to się stało. –Naprawdę nie miał pojęcia jak odpowiedzieć na to pytanie. Gdy był jeszcze młodym elfem większość dni spędzał w lesie podczas zabaw. Obcowanie z naturą miał we krwi. Niestety podczas dorastania pojawiły się nowe ważniejsze sprawy, wtedy zaczął zapominać co jest mu tak bliskie. Z okien zamku roztaczał się przepiękny widok na ogród ale jak o wiele piękniej było znajdować się w samym wnętrzu ogrodu.
Wyczuł wcześniej przybysza niż ten ukazał się jego oczom. Unosząc lekko brew przyjął powitanie nieznajomego. A więc to jest brat jego rudowłosej kobietki. Nie do końca spodobało mu się to co usłyszał. Dlaczego nie spytał się wcześniej kim jest jej rodzina? Nie mógł narażać się wszystkim. Gdy była sama mógł ją porwać, nikt z jego poddanych nigdy nie zeznał by, że kiedykolwiek ją widzieli. Teraz jednak sprawy się skomplikowały. Będzie musiał dać jej odejść. Ale na pewno nie na długo. Już w jego głowie zaczął się pojawiać plan dzięki któremu dziewczyna znów pojawi się w jego zamku.
-Mam nadzieję, że to nic poważnego. Skoro jej obecność jest tak konieczna nie będę mógł jej trzymać, chociaż z pewnością ucierpię na jej nieobecności. –Zmierzył Tannira chłodnym wzrokiem jakby go oceniał. Tym razem zwrócił się do Dae.
-Czy dasz sobie radę, moja droga?

Zdziwiona patrzyła na brata. Rzeczywiście musiało sie cos stać, inaczej by jej nie szukał. Słysząc słowa króla ulżyło jej, spojrżala na niego z wdzięcznością.
-Dam, dziękuje za troskę - uśmiechnęła sie do władcy. Stanęła na palcach, opierajac rękę o jego klatkę piersiową i calujac go nie w usta, ale tez nie w policżek. Pocałowała go w kąciku warg. Potem wyciągnęła głowę do jego ucha.
-do zobaczenia - wyszeptała i be zbędnych słów odwróciła sie od elfa. Ruszyła w stronę, z której przyszedł jej brat, ciagnąć go za sobą za ramię. Miała nadzieje, ze gdzieś tam jest brama.

Zt

Jeszcze przez chwilę przypatrywał się miejscu w którym go pocałowała. Zrobiła to chyba pierwszy raz z własnej woli. Trochę żałował, że nie miał okazji się odwdzięczyć ale ona tak szybko znikła. Uśmiechnął się jedynie delikatnie i odszedł z ogrodów.
<zt>