Martwa Oaza

Miły nastrój? Może on czuł się swobodnie, Selene za to miała niezły mętlik w głowie, spowodowany zresztą jego słowami. Jeśli jednak Shiboo chciał o nich zapomnieć, ona tym bardziej nie miała nic przeciwko. Zadrżała nagle, czym sama siebie zaskoczyła. Z drugiej strony, nie odzyskała nawet jeszcze cząstki sił po wspinaczce. W dodatku była ubrana skromnie, znowu w krótką, za to kolorową sukienkę. Mogła pozwolić sobie na taki strój, kiedy w jej "aptece" nie było ruchu.
- Zimno, psiakrew... - Wymruczała pod nosem, jednocześnie myśląc nad tematem do rozmowy. Kiedy nic nie przyszło jej do głowy, odchrząknęła znacząco, zachęcając Shiboo do zmiany tematu.

Zastanawiał się nad słowami Selene, przez moment. Chwilę później wstał w milczeniu, po czym zaczął rozpinać płaszcz, który był jednak nieodzownym elementem jego wizerunku. Z wnętrza płaszcza wyjął duży, czarny szal. Wyciągnął rękę, w której trzymał szal przed siebie, spoglądając na Selene. - Proszę.. - mimo iż sam się zadziwiał swym zachowaniem, coraz to większy mętlik w głowie Selene był dla niego odrobinę zabawny.

Gdyby nie zachowana trzeźwość umysłu, Selene znowu skończyłaby z otwartymi ze zdumienia ustami. Nie pomyślałaby, że Shiboo zrobi dla niej coś takiego, zwłaszcza, że wcale się niespodziewała jakiejkolwiek reakcji na jej wzmiankę o temperaturze. Przyjęła jednak szalik z wdzięcznością w spojrzeniu. Okazał się dość długi i szeroki, by mogła nim owinąć całe ramiona, co niezwłocznie uczyniła. Materiał był przyjemnie miękki i gładki, więc, nie dbając, jak głupio będzie wyglądać, Selene przytuliła policzek do własnego barku. Zapach, który wydzielał szalik był dziwnie ostry, nieco nieprzyjemny, jednak eithne to nie przeszkadzało.
- Dziękuję... - Teraz wyraziła swoją wdzięczność jednym krótkim słowem. Nadal czekała, aż Shiboo nawiąże do innego tematu.

- Przykro mi to tak kończyć, ale ponownie będziemy musieli się pożegnać. - zauważywszy Selene otulającą się szalem dodał: - Szal.. Możesz zatrzymać. - Shi zapiął płaszcz, po czym spojrzał na Selene i powiedział: - Do widzenia, Selene. Być może do zobaczenia.

Znowu odchodził. Selene przyjęła to obojętnie, trochę jednak zaniepokoiła ją perwpektywa dalszej samotności na tej wymarłej równinie. Tym bardziej, że jeszcze nie odzyskała pełni sił, więc powrót do domu miał być niezłą harówką. Wstała jednak, prawda, trochę chwiejnie, także gotowa do odejścia.
- W takim razie do widzenia. Mam nadzieję, że podczas następnego spotkania nareszcie będziemy mogli naprawdę porozmawiać. Jeszcze raz dziękuję za szalik. - Uśmiechnęła się, czekając, aż odejdzie. W końcu jednak, czując nagły przypływ energii, postanowiła skorzystać z okazji i zaczęła się powoli oddalać.

Weszła ciągnąc za rękę wampira.
-I jak Ci się tu podoba?-spytała z dziwnym błyskiem w oku. Usiadła na jednym z pieni.

Usiadł na ziemi obok niej. Plecami oparł się o pień, na którym siedziała Lis. Głowę oparł na jej biodrze i spojrzał do góry.

-Martwo, mroczno. Mało romantycznie. -Zaśmiał się.

-A czego się spodziewałeś po demonicy?-spytała w nutką rozbawienia w głosie.-Zresztą to miejsce przypomina mi w jakiś sposób dom. Nawet czasem cieszę się, że przyczyniłam się do wygnania ludzi z raju. Tak jest zabawniej.

-I co ja teraz będę jadł. Wygoniłaś ludzi... Ty to jesteś podła diablica, ale lubię cię. - Mruknął zadowolony i wygodniej usadowił głowę na jej udzie. Trzeba powiedzieć, że miło było.

-Ja Ciebie też lubię.-roześmiała się cicho.-Może przejdziesz na wegetarianizm? Zobacz. Na pewno te pienie są smaczne.-mruknęła i przejechała dłonią po jego włosach.

-Ale ja nic nie mówię o jedzeniu mięska. Po prostu dużo pije czerwonych trunków.

Przymknął oczka, był bardzo czuły na dotyk. A gdy ktoś dotyka jego włosów to strasznie go odpręża. Mruczał cicho.

Roześmiała się.
-Mruczysz niczym mały kotek.-zauważyła delikatnie czochrając jego fryzurę.
-Czyli uwielbiasz wino, tak?

-Uwielbiam krew... z naciskiem na W... -Zaśmiał się.
-Mówiłem kiciu, że jestem bez nałogowy. Opowiadaj o sobie coś, może też się pokuszę.

-A to zależy co chciałbyś wiedzieć. Bo wiesz już hm, dość dużo.-spojrzała na niego.

-Jesteś diablicą, lubisz kusić, przez ciebie nie ma ludzi, lubisz mnie, niszczysz fryzury... - Wyliczał na palcach z uśmiechem.

-Coś ominąłem ?

-Raczej nie wydaje mi się.-uśmiechnęła się słodko. Nachyliła i pocałowała go w głowę.
-Jestem złym niszczycielem fryzur.

-Zły duchu. Lubisz chyba całować, ciekawe czy jesteś zdradziecką bestią. -Zapytał ciekawy i spojrzał w górę w jej oczka.

Zamrugała kilkakrotnie oczami.
-Dlaczego miałabym nią być?-spytała cicho.-Jak możesz mnie o coś takiego posądzać?

-Jestem tylko ciekawy... nic więcej. Zresztą.

Spojrzał gdzieś w bok.

-Jestem Wampirem, lecz nie szlacheckiej krwi, tylko zmieniony. Po prostu odmieniec. Byłem kiedyś człowiekiem i nie wstydzę się tego. -Powiedział od siebie. To pewnie chciała usłyszec.

Przytuliła go do siebie.
-No i co z tego?spytała cicho.-I nie ma to nic do rzeczy. Tak z ciekawości, jak to jest być człowiekiem?

-Człowiekiem. Ciągle czujesz ból, każde najmniejsze draśnięcie sprawia ci cierpienie. Każda zdrada ukochanej, niszczy człowieka od środka. Jesteś podatny na wiele chorób. Życie człowieka jest kruche i łatwo je stracić.

Spoczywał w bezruchu, będąc przytulanym.

-To smutne.-szepnęła cicho.-Wybacz na mnie pora.-pocałowała go jeszcze raz we włosy na pożegnanie i wyszła.

Wstał i również odszedł.

Selene przybyła do poznanej niedawno oazy w poszukiwaniu samotności. Albo chociaż chwili spokoju, bez gadania nakoło, albo bez natrętów różnorakiego rodzaju. Po prostu "przylazła", powłócząc nogami, opadając na pierwszy lepszy kamień, na którym mogłaby wygodnie przysiąść. Przez następne minuty uspokajała myśli.
Dłuższy czas przesiedziała na kamieniu, trwając w ciszy i bezruchu. Po prostu myślała o wszystkim. Aż w końcu noc zaczęła powoli przeistaczać się w dzień i Selene uznała, że najwyższy czas wrócić, na co teraz najmniej miała ochotę. Ale co poradzić, nie prześpi tu przecież tej resztki nocy... Wzruszyła ramionami do samej siebie i rozpoczęła drogę powrotną.

No oczywiście. Jakże to się stało, że młoda szlachcianka, która tak bardzo ceniła sobie wygodę, znalazła się właśnie tutaj? Może dlatego, że to wszystko tylko pozory, a sama Anahel nie paradowała w sukniach gdy nie musiała i nikt jej nie widział. A przynajmniej nie planowała, by ktokolwiek ją oglądał. Dlatego teraz miała jedynie spódniczkę przed kolana, czarną koszulę z kryzą i zarzucony na ramiona czarny płaszczyk. Czarne buty na małej koturence sięgając nieco powyżej łydek, wykonane były z czarnej miękkiej skóry, przez co były niezwykle wygodne. Sama Anahel miała związane długie włosy w wysoką kitkę. W tej chwili daleko jej było do codziennego wyglądu kruchej arystokratki, przywodzącej na myśl porcelanową lalkę. Teraz zdecydowanie bardziej pasowała do swojej profesji. Ah, cudowna chwila odpoczynku, z dala od natrętnych spojrzeń. W tej chwili wampirzyca zastanawiała się, czy w niedługim czasie nie odwiedzić znanych stajni na stepach. Przydałby się jej wierzchowiec.